W drugiej części wędrówki po lasach dawnej Puszczy Żagańskiej odwiedzimy nieistniejące osady i opuszczone cmentarze. Nasz szlak będzie znakowany kolorem niebieskim – taką barwę mają bowiem odłamki szlaki, czyli żużlu powstającego jako odpad przy wytopie szkła. Szlakę wykorzystywano niegdyś w tych stronach w budownictwie, uzupełniając nią mury budynków wznoszonych z kamienia i cegły. Dziś w wielu miejscach fragmenty szlaki wciąż pobłyskują w ocalałych fragmentach ścian i na zarośniętych gruzowiskach. Nie ma ich tylko na zapomnianych cmentarzach ewangelickich, do których prowadzą kręte, mocno zarośnięte i rzadko używane ścieżki.

W poszukiwaniu leśnych zabytków i pamiątek przeszłości wyruszamy w Bory Dolnośląskie. Ten ogromny, zwarty kompleks leśny – jeden z największych w Środkowej Europie – leży w południowo-zachodniej Polsce, pomiędzy Nysą Łużycką i Bobrem, na pograniczu ziemi lubuskiej i Dolnego Śląska. W średniowieczu niezmierzone leśne połacie Borów zostały podzielone pomiędzy różnych właścicieli, a śladem tych podziałów są zachowane do naszych czasów nazwy kompleksów leśnych: Puszcza Zgorzelecka, Puszcza Osiecznicko-Kliczkowska, Puszcza Małomicka, Szprotawska, Przemkowska i inne. My rozpoczniemy naszą wędrówkę od lasów położonych na południe i południowy zachód od Żagania, czyli od dawnej Puszczy Żagańskiej.